Edeple gelen lütufla gider.
Aslında gelmesende olur galiba yokluğunu daha çok seviyorum..
Yüreğimin ortasından bir deniz geçiyor sevgilim, denizin ortasında bir sandal, sandalda sen, bunu ben biliyorum da bir de sen fark etsen…
Gönlümde acı bir tat bıraktı aşkın… Unutmak kolay derdin ama bilmiyorsun ki sen orda çok şeyler bıraktın…
Bilmediğin pek çok şey var ama bil ki senden sonra hiçbir zaman olmayacak yarın…
Bir çayı yudumlamak gibiydi seni sevmek. O kadar sıcak, o kadar içten seni beklemek…
Umut etmekti hep sevmeler, biz umut ettik… Umursamazdı hep terk edenler, biz hep sevdik… Umut ettik sevdik de cancağızım… Hep üzülen neden bizdik?
İlkbahar yazı getirir, sonbahar kışı. Yaz da geldi, kış da geçti… Hiçbiri getirmedi gönlüme baharı… Senin bana geldiğin o ilk anı…
Öyle bir gelişin vardı ki hiç gitmeyeceksin sandım… Öyle bir gidişin oldu ki sonra gittiğine bir türlü inanamadım.
Ben gölgene tutunarak yaşardım. Sen gölgeni bile bana fazla sayardın daha neyin hesabını yapıyorsun? Ortada hesap mı kaldı ?
Rüzgar saçlarını tararken ben geleyim aklına, gözlerimin saçlarını okşayışı gelsin hatırına…
Yağmurun ıslattığı bir gecenin sabahında, toprağın kokusu gibi ulaşayım ben sana…
Gözlerimde yaş olup aktın, yüreğimde ateş olup yaktın, tüm bunlar oldu bitti de sen ardından sadece baktın…
Her gün güneş için araladığım perdeleri bugün senin için araladım… Aralık olan yerlerden girersin diye bir umuttu bendeki, kayaya dönmüş bir kalpti sendeki… Ben umut ettim, sen yıktın geçtin. Ben sevdim, sen vazgeçtin. Bilmezsin ki neyi seçtin…
Yıldızları toplayacağım, onlardan toka yapacağım saçlarına… Sevgilim onları sakın toplama… Sen bilmezsin ama onlar tam da kalpten kaplama…
Yüreğimden kopup gelen bir şarkıyı söylerdim sana… Dinlermiş gibiydin, dinlemedin. Aşkımı anlatan bir şiir okurdum sana. Gözlerin bana doğru bakardı, ama gördüğün ben değildim. İşte o zaman anladım sevgilim. Sen bende kalırdın ama başkasına yanardın
“Unut” demişti aklım, kalbim unutmadı. “Sevme” dedi aklım, kalbim doyasıya yandı. Yıllar yılları kovaladı… Kalbim mahcup, aklım haklı çıktı… Senin sevgin bu kadardı…
“Pek de sevmez” demişlerdi, sevmiştim ben, “Adam olmaz” demişlerdi, vazgeçmeyendim ben, “Kaçar gider” demişlerdi, bendim direnen, onlar dedi ama ben dinlemedim Sonunuda Görmüş Oldum..
Günler günü yıllar yılı sen ise anca hatıraları getirmekten öteye gidemedin..
Kalbimi sana gönderdim öyle savunmasız, bıçaklayıp elime verdin, öyle acımasız… Bir gün sen de anlayacaksın ama… Bir başına kaldığında, öyle yalınız…
“Zaman en kıymetlidir” derler ya sana vermiştim, kalp en yüce nokta ya esirgemedim. Seni gül gibi gördüm de sevdiğim, hep dikenler sundun bana bir şey demedim. Ama zaman anlatacak sana, hiç hak etmedim.
Bugün Cuma sana ettim tüm duaları Benle kalmayacağını Bile Bile Kendimi Kandırdım anca..
Yüreğimden sana kopup gelen parçamla… Ya kabul et her şeyimle, öğren saklımı; ya sil beni benliğinle boşalt rıhtımı…
Kalbimi domino taşları gibi parçalara ayırdın da ne istiyorsun? Oynamayı sana ben mi öğreteyim?
Gözlerimin içi gülerdi sana baktığımda, şimdi seveceksin diye ödüm kopuyor. Söyle bana sevgili neden? Sen gideli burada bir çağ değişti. Tüm duygular birbiriyle çelişti…
Umut etmek gerektiğini söylerdi annem. Ben seni tanıdım umuda küstüm..
Seni tanıyıpta Hayatın boş olduğunu anlayan bir ben varımdır herhalde.